"Je stapt eigenlijk gewoon in een scene van een slechte film"
Sergeant-majoor van de mariniers Ammie Tafronti vertelt over zijn inzet op 20 december 2009 in Uruzgan. Voor deze actie kreeg hij een onderscheiding, maar "ik draag deze onderscheiding voor iedereen die van het 23e marnscie is".
Ik zat in Uruzgan in de periode van 2009 tot en met april 2010 bij het 23e Marinierscompagnie. Ik was op dat moment sergeant van de 1e geweergroep van het 3e peloton. Het is een van de mooiste uitzendingen geweest. Dit is het Kruis van Verdienste, die heb ik gekregen tijdens uitzending voor een id-aanslag op de Afghaanse politie. 20 december, die zal ik zeker niet vergeten. Nooit niet.
[Beeldtekst: 20 december 2009]
[Beeldtekst: Ammie Tafronti, sergeant-majoor van de mariniers]
Iedere keer als we de poort uitgingen... de kans was gewoon groot dat er iets ging gebeuren. Dat was niet zozeer van: gaat het gebeuren, maar het was meer van wanneer gaat het gebeuren. Er was een belangrijke watersoera. Een soera is een vergadering met dorpsoudsten. En wij zouden dan wat vips meenemen, denk daarbij aan lui van Buitenlandse Zaken. Een paar 100 meter voor de kop kwamen we bij een grote wadi uit. En daar liggen altijd id's. Gedurende de soera was het de bedoeling dat wij de wadi onder observatie zouden houden. Ik geloof na 1 uur kregen wij al via de radio door van de soera gaat niet meer door. Op dat moment hoorden we al gelijk een keiharde knal. En je kijkt en je ziet een voertuig de lucht ingaan, een meter of 20. En je ziet dat ding naar beneden vallen. Ik heb de gewondenhelpers allemaal gevraagd, en op vrijwillige basis zijn we eigenlijk die kant op gegaan. Eenmaal aangekomen daar, ja, dan stap je eigenlijk gewoon in een slechte film, in een scene van een slechte film. Eigenlijk wist je al dat er niks te redden valt. Het enige dat je ruikt is de benzine van het voertuig. De stilte. Het is natuurlijk niet niks als je daar komt en je ziet voor het eerst 2 lijken liggen. En dan denk je ook van, ja...
Eigenlijk de voornaamste reden is hulp bieden aan de Afghaanse politie. En dan, er speelde nog iets. Wij wilden graag met de politie gaan samenwerken. En om hun vertrouwen te winnen moesten we gewoon in actie komen. Als we toen waren blijven staan, dan hadden we denk ik moeilijk dingen voor elkaar gekregen. En nu zagen ze toch van hee, er gebeurt wat. Wij helpen ze en we zorgen dat het toch goed komt.
Ja, ik heb gewoon een beslissing genomen. Kijk, en als het fout was gegaan, dan was het ook weer mijn beslissing geweest. Dus nee, we hebben het gewoon met z'n allen gedaan. Ik heb de onderscheiding gekregen, maar ik draag deze onderscheiding voor iedereen die van het 23e marnscie is.
Op het vaandel, daar staat de geschiedenis van het korps op. Nu Uruzgan, Helmand en Kandahar erbij komen, voor onze generatie heeft dat gelijk meer betekenis. En we hebben natuurlijk 2 collega's verloren, Jeroen Houweling en Marc Harders. Dus ook die zullen wij nooit vergeten, nu Uruzgan op het vaandel staat.
[Het Nederlandse wapenschild. Linkerhelft beeld kleurt oranje. Beeldtekst: Ministerie van Defensie. Defensie beschermt wat ons dierbaar is.]