Zr.Ms. Zierikzee
Zr.Ms. Zierikzee is een van de mijnenjagers van de marine. De schepen maken deel uit van de Alkmaarklasse.
Mijnenjager
De hoofdtaak van de mijnenjagers is het mijnenvrij houden van de zee, de kustwateren en de havenmondingen. Daarnaast beschermen ze maritieme eenheden in een mijngevaarlijk gebied door mijnenbestrijdingsoperaties uit te voeren.
Op de boeg staat de NAVO-aanduiding van de mijnenjager: M862.
Geschiedenis Zr.Ms. Zierikzee
- Kiel gelegd: 25 februari 1985.
- Te water gelaten: 4 oktober 1986.
- In dienst gesteld: 7 mei 1987.
Voorgangers
- 1653-1673: linieschip, Admiraliteit van Zeeland.
- 1688-1712: schip, Admiraliteit van Zeeland.
- 1693-1696: schip, Admiraliteit van Zeeland.
- 1733-1782: linieschip, Admiraliteit van Zeeland.
- 1747-1747: hoeker, Admiraliteit van Zeeland.
Waar komt de naam vandaan?
De Zierikzee is genoemd naar de gemeente in de provincie Zeeland.
Het is binnen de marine een oude traditie om schepen te vernoemen naar steden. Grote steden geven hun naam aan grote schepen, zoals Zr.Ms. Rotterdam en Zr.Ms. Amsterdam (2014 uit dienst gesteld) . Mijnenjagers, en vroeger de mijnenvegers, worden veelal vernoemd naar middelgrote of kleine steden.
De oudste sporen van het rijke verleden van Zierikzee dateren waarschijnlijk uit de 10e eeuw. Toen is een aantal boeren en/of vissers aan een kreek gaan wonen die de Ee heette. Deze mondde uit in de Gouwe, in de middeleeuwen de belangrijkste scheepvaartverbinding tussen Vlaanderen en Holland.
Een van de eerste lokale machthebbers moet een zekere Zierik zijn geweest. Het werd de Ee van Zierik, ook wel Zierik’s Ee. Uit die aanduiding ontstond de naam Zierikzee. De eerste bewoning moet in het westelijke stadsdeel worden gezocht, waar vroeger het grafelijk kasteel heeft gestaan. De eerste inwoners van Zierikzee deinsden niet terug voor het avontuur en voeren uit naar verre kusten en steden, van Engeland tot de Oostzee.
Naast visserij nam de koopvaardij al snel een belangrijke plaats in. De groeiende welvaart en het aanzien van Zierikzee vonden op 11 maart 1248 hun bekroning in de door koning Willem II verleende stadsrechten.
Het moet in het middeleeuwse Zierikzee bijzonder bedrijvig zijn geweest. De talrijke handwerklieden hadden zich verenigd in een veertigtal gilden. De belangrijkste bronnen van inkomsten waren, naast de koopvaardij en de visserij, onder andere de lakenproductie en de meekrapcultuur. Het laken van Zierikzee genoot een goede reputatie vanwege de kleurvastheid, die waarschijnlijk te danken was aan de gebruikte meekrap (bloemdragende plant).
Door de grote bloei had Zierikzee al in het begin van de 15e eeuw een indrukwekkend uitziend silhouet met muren, poorten, kerken, torens en molens.
Tijden van voorspoed werden afgewisseld met tegenslagen. Grote branden, pestepidemieën en overstromingen brachten slagen toe waarvan de stad zich steeds langzamer herstelde. Er waren ook bedreigingen van ver weg. Dieptepunt was het jaar 1575, toen Zierikzee belegerd werd door Spaanse troepen. De stad behoorde sinds 1572 bij de opstandelingen tegen de Spaanse koning. In 1576 was de Spaanse staatskas uitgeput en Zierikzee totaal verarmd. De Spaanse soldaten trokken naar Vlaanderen en Brabant om daar te gaan plunderen. Opnieuw kwam de stad aan de zijde van de Prins van Oranje.
Vooral dankzij een nieuwe haventoegang kon de stad zich weer herstellen. Daarnaast werd de positie van de stad als hoofdplaats voor Schouwen-Duiveland steeds belangrijker. De 2 eilanden werden in 1610 aan elkaar verbonden met een dam door de Gouwe.
Na 1795, toen ons land door de Fransen werd bezet, ging het weer snel bergafwaarts. Zierikzee was in de 19e eeuw in veel opzichten een vergeten stad, die was teruggeworpen op haar bestaan als centrumplaats voor Schouwen-Duiveland. In de eerste helft van de 20e eeuw was de situatie weinig anders.
Door de Watersnoodramp van 1953, waarbij in Zierikzee 25 slachtoffers vielen, werden nieuwe plannen gestimuleerd. Het gemeentebestuur kon veel monumentale gebouwen, onder meer met de hulp van Rotterdam, laten restaureren. Schouwen-Duiveland werd door dammen en een brug uit haar isolement verlost. Zierikzee klauterde langzaam maar gestaag omhoog. Meer dan ooit voelde Zierikzee zich de hoofdplaats van Schouwen-Duiveland.
Embleem
Het embleem is ontleend aan het gemeentewapen van Zierikzee. Het toont een leeuw van sabel.